Een bijzondere kerst

Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen heeft gehad! Mijn kerst was in ieder geval heel bijzonder.

Van te voren had ik gedacht dat ik het moeilijk zou hebben met de kerstdagen maar het is fijn om hier te zijn. Deze kerstviering hier in Kenia zal ik nooit vergeten, een speciale kerst. Je staat even stil hoe andere mensen kerstmis vieren en het is mooi om daar een deel van uit te mogen maken. Zo ook gevangenen, ik had er eerlijk gezegd nooit bewust bij stil gestaan hoe voor hen kerstmis zal zijn en nu weet ik dat.
Samen met Father Reuben en Anita gingen we naar de gevangenis toe zodat Father Reuben een kerkdienst kon geven. In totaal zijn er 200 gevangenen waarvan de jongste 17 jaar is, je moet je voorstellen dat je hier ook de gevangenis in gaat als je een joint rookt, voor zeven jaar. Anita en ik hebben voor alle gevangenen als kerstcadeautje zeep vergoed van het sponsorgeld, 200 hele grote stukken zeep! Na de kerkdienst moesten wij naar voren komen, we hebben samen met de gevangen die in de kerkdienst waren een kerstliedje gezongen in het Swahili, ze stonden mooi allemaal verbaasd dat deze twee blanken dat konden! Het was een hele speciale dag voor de gevangenen en trouwens ook voor ons. De familie en vrienden waren uitgenodigd en we waren de kerstviering aan het vieren in het gras in de zon. De gevangenen begonnen voor ons te zingen en geloof het of niet we hebben samen met hen gedanst, geklapt en gezongen, het was geweldig! Na het dansen voerde ze nog een toneelstuk op en daarna kregen we nog een acrobatiek show. Als laatste kregen de gevangenen chapatti en frisdrank. Het was zo mooi om te zien hoe sommige gevangenen konden genieten samen met hun familie en vrienden. Deze mensen hebben het niet gemakkelijk en daarom ben ik extra dankbaar en blij dat deze dag er was!

In Nederland beginnen we één maand voor kerstmis al met de boel versieren, hier is dat anders. Op de dag voor kerstavond word alles pas versierd. Toen ik in het Sistershuis aan het helpen was om de boel te versieren en alles klaar te maken voor kerstavond viel mijn oog op een poster met een gedicht erop. Een mooi gedicht en iets wat ik zeker wil vasthouden als ik terug ben in Nederland!

I can do anything
I set my mind to
I can make dreams happen
By the things that I do
Thinking positively no matter what
Today and everyday
For it's all in how I look at things
And what is put into play

I can do anything
In this journey called life
Laugh, live, celebrate
Soar to new heights
For the world seems a better place
When I seize each new day
And as I journey I'll remember:
Happiness comes most to those who give it away
So I'll look forward to each adventure and listen to my heart
Follow my goals and do my part
Taking joy in today for it is mine to explore
For I can do anything
When I let my dreams soar

In de kerk hier in Afrika word veel gezongen en gedanst en natuurlijk ook met kerstavond! De mensen hebben hier een goed ritmegevoel en kunnen zo goed dansen. Wij als twee Hollandse houten harken hebben vier dagen geoefend met de kinderen en de meiden om met kerstavond mee te kunnen doen. Tijdens het oefenen hebben de kinderen en de meiden zich volop vermaakt, het is natuurlijk hilarisch om te zien als je zelf goed kunt dansen en je twee blanken ziet stuntelen. Uiteindelijk is het ons gelukt! Gedanst, gezongen en ja zelfs in het Swahili voor ongeveer honderd Afrikaanse mensen, het was een heerlijke avond. Na de kerkdienst van vier uur kwamen we met alle communiteiten samen van het project, het Mazzarellohuis, de Laura Vicuna en wij met het Fathershuis. Er was lekker eten en aan het einde van de avond werden er cadeaus uitgedeeld en werd er gedanst! Met alle Sisters, Brothers en Priesters hebben we een klein feestje gebouwd!

Eerste kerstdag zijn Anita en ik vroeg opgestaan om alle Brothers en Fathers de verrassen met een speciaal kerstontbijt, er kwamen meer mensen dan verwacht maar we zijn gewent dat hier bijna niks gaat zoals gepland, op zulk soort momenten kijken Anita en ik elkaar aan en roepen we ''hakuna matatta'', haha! Nadat we genoten hadden van het uitgebreide ontbijt (de tafel was zelfs te klein voor al het eten) gingen we samen met Father Reuben naar Kihara Het is zo leuk om met de Jeep over de Afrikaanse wegen te rijden. De kuilen in de wegen, de op en afdalingen, de bergen, de natuur, ge-wel-dig! Onderweg zie je heel veel mensen lopen omdat iedereen altijd alles met de voet doet, Father Reuben roept dan of ze een lift willen en dan rijden we met een geladen Jeep naar de plek van bestemming. Oja dat is ook nog iets typisch Afrikaans, de tijd. Het is hier heel normaal om 1,5 uur te laat te komen als priester om een kerkdienst te geven. Als ze hier zeggen ''we vertrekken over 5 minuten'', word het op zijn minst een kwartier later, de Afrikaanse tijd zeggen we dan!. Eenmaal aangekomen in Kihara kwamen we bij een klein klaslokaal, hier werd de kerkdienst gegeven. Het is bijzonder om dit soort dingen mee te kunnen maken, de plek is erg arm. De mensen kunnen met zo weinig zo veel creëren, het is onbeschrijfelijk.

Mwarano is de man die normaal gesproken iedere dag kookt voor ons. Hij zou dus eigenlijk op eerste kerstdag niet bij zijn familie kunnen zijn omdat hij het eten moest bereiden. Anita en ik hadden voorgesteld om het avondeten van hem over te nemen zodat hij naar huis toe kon en lekker van zijn kerst kon genieten samen met zijn familie. Hij was hartstikke blij toen we het hem vertelde dat we dat wilde doen.
We hadden voor alle Fathers en Brothers een tasje klaargemaakt met wat cadeautjes erin en een kaartje eraan, om ze te bedanken voor alles wat ze voor ons doen. Ze reageerde ontzettend enthousiast en we hebben gezellig met z'n alle gegeten.

Tweede kerstdag zouden we met alle communiteiten samen eten bij ons in het Fathershuis. Beatrice hoorde op de dag zelf dat ze voor meer dan 30 mensen in haar eentje die avond moest koken, ze was van te voren niet ingelicht. Samen met Roos (de nicht van Father Dennis) en Anita zijn we de die dag gaan koken voor meer dan 30 mensen. Een lopend buffet! Beatrice was ontzettend blij dat we haar geholpen hadden want anders had zij dit in haar eentje moeten doen, en dat nog wel op kerstmis. Die avond met zijn alle was onwijs gezellig en we hebben heerlijk gegeten!

Brother David ging voor een paar dagen naar huis toe om zijn familie te zien, hij had ons uitgenodigd om mee te gaan zodat wij zijn familie konden ontmoeten en de plek zien waar hij geboren en opgegroeid is. De plek is Embu, ongeveer twee uur rijden van Makuyu. Voordat we vertrokken hadden Anita en ik eerst nog vier zakken mango's gekocht zodat we die aan de familie konden geven. Het is hier in Afrika namelijk de gewoonte als je ergens op bezoek gaat dat je iets mee neemt voor de familie. Ook een gewoonte is als je ergens op bezoek gaat en je gaat zitten bij hen thuis dan moeten zij je iets te eten aanbieden, dat hoort hier in de cultuur.
Het was onwijs mooi om te zien toen Brother David zijn familie weer zag en om te zien hoe zijn huis en alles eromheen uitzag. Grote mango bomen, tarwe planten, kippen en wat ik toch wel heel bijzonder vond is dat zijn overleden vader en broer begraven lagen in hun tuin met twee hele mooie grote grafstenen. Ik vind het erg mooi dat dit gewoon kan. Nadat we een kerkdienst hadden gehad liepen wij naar de auto toe om de mango's te geven. De moeder van Brother David was heel blij met de mango's en nadat we ze gegeven hadden zei de schoonzus tegen mij dat ik even moest blijven staan zodat ze iets kleins aan ons mee wilde geven. Als mensen in Afrika je iets aanbieden is het onbeschoft om het af te wijzen, hoe arm mensen ook zijn, het is beleefd om het aan te nemen. Even later kwamen kwamen ze aangelopen met een levende kip in een zak en ze gaf hem aan mij.. Ik wist niet hoe ik moest reageren en al helemaal niet hoe ik de kip moest aanpakken. Ik probeerde mijn best te doen en kip aan te pakken maar het was duidelijk aan mijn hoofd en lichaamshouding te zien dat ik het niet gewent was en dat ik niet zo goed wist wat ik er mee moest haha.. Daar gingen we dan terug met de auto naar Makuyu met een kip in de achterbak, over een paar dagen zal die kip waarschijnlijk op mijn bord liggen!

Als allerlaatste hebben Anita en ik ook nog gezellig samen kerstmis gevierd. Mama had een pakket opgestuurd met een klein kerstboompje erin en kerstversiering waardoor we ons huisje gezellig in de kerstsfeer konden brengen. We hebben twee kerstsokken gekocht en we zijn om de beurt de winkel in gegaan om voor elkaar de sok te vullen met leuke cadeautjes. We hebben onszelf verwent met kaas en ander lekker eten en daarna gezellig een filmpje gekeken. Wat hebben we genoten! Een geslaagde kerst kun je dus wel zeggen!

''Mensen hebben mensen nodig.''