Afscheid en terugkomst
Door: Jessy Hooghuis
Blijf op de hoogte en volg Jessy
25 Maart 2015 | Nederland, Voorhout
Vanaf donderdag 5 maart stond voor ons iedere dag in het teken van afscheid nemen. Omdat het project zo groot is en we op veel verschillende plekken gewerkt hebben wilde we overal graag afscheid nemen.
Het moeilijkste afscheid was met onze kinderen van het Mazzarellohuis. We hadden als afscheidsavond een bingoavond georganiseerd, het was voor de kinderen de eerste keer dat ze het speelde en je voelde de spanning hoe graag ze wilde winnen. Het was een ontzettend fijne avond en je zag hoe iedereen genoot. We hadden gezorgd voor leuke bingorpijsjes, frisdrank, voor iedereen een lekkere lolly en een groepsfoto!
Mama had een wensballon opgestuurd waar we alle namen hadden opgeschreven en alle kinderen een wens mochten doen, uiteindelijk ging de ballon de lucht in en alle kinderen schreeuwde het uit van enthousiasme!
Ze hadden met zijn alle speciaal voor Anita en mij een dansje ingestudeerd waar we allebei met trots naar keken, want wat hadden ze dit leuk gedaan!
Wat ga ik al deze kanjers missen.. ze zitten in m'n hart, stuk voor stuk. Het is heel onwerkelijk om na zes maanden een plek te verlaten waar je zo veel hebt opgebouwd.
Op de allerlaatste dag zijn we overal langs gegaan en hebben iedereen gedag gezegd. We hadden voor heel het project kaartjes laten maken met op de voorkant een foto van Anita en mij en de tekst ''everybody smiles in the same language'' en op de achterkant hadden we een tekst met ''Asante sana for the great time here in Kenya, we wish you all the best in your future and we hope to meet you again! Greetings Anita and Jessy''. Als extra hadden we nog voor de hele priamryschool boederijkaartjes gegeven van de albertheijn waarmee ze dieren in elkaar konden knutselen.
In de laatste week kwam steeds meer het besef dat van alles in Kenia de laatste keer was. De laatste recreatieavond, de laatste kerkdienst, het laatste avondje eten met de fathers, de laatste blik naar de fijne natuur en ga zo maar door. Onlangs dat besef verlangde ik naar thuis, om iedereen weer te zien en in mijn armen te sluiten. Ons avontuur zit erop en ons leven gaat weer verder in het kikkerlandje Nederland. Na zes mooie, leerzame en indrukwekkende maanden zit onze tijd in Kenia erop. Een ervaring voor ons leven, Kenia en alles er om heen ; wat hebben we van je genoten en wat gaan we je missen!
Met trots kan ik zeggen dat we in de afgelopen zes maanden ontzettend veel hebben kunnen vergoeden van al het sponsorgeld wat we hebben opgehaald (2500,-). Hieronder een op sommig van wat we met het geld gedaan hebben:
We hebben vanuit Nederland een doos laten opsturen met enorm veel leuke spelletjes, knutsel spullen etc.
We hebben voor veel kinderen schoolgeld en/of boeken kunnen betalen die in zulke situaties zaten dat ze anders niet naar school toe konden.
Bij de Printing op het project hebben we meerdere opdrachten gegeven zoals kleurplaten en onze afscheidskaartjes.
We hebben voor de jongens die ieder jaar besneden worden mattrassen, lepels en emmers vergoed.
Voor de secondaryschool hebben we materialen voor in de bibliotheek vergoed.
We hebben zes grote lampen vergoed voor de jongens, de meiden en de kinderen voor als de stroom uitvalt.
Voor het Mazzarellohuis hebben we voor alle kinderen een dagje uit kunnen vergoeden naar het Nationaal park in Nairobi. We hebben snoep, drinken en materialen vergoed voor feestdagen en recreatieavonden.
Op de primaryschool hebben we matrassen vergoed voor de peuters en kleuters. Voor de hele school; ballen, springtouwen, kleurpotloden en klei. Voor ieder kind (450) voor zichzelf een eigen ; pen, potlood, puntenslijper, gum, liniaal en een werkschrift.
Voor de gevangenen hebben we zeep vergoed.
Bij de technische school hebben we het ''Pamojafund'' opgericht zodat de studenten die zijn afgestudeerd een kans krijgen om geld te verdienen en te sparen.
Als laatste hebben we ontzettend veel spullen van ons zelf achtergelaten waar de Fathers een hoop mensen blij mee kunnen maken.
Daar gingen Anita en ik, op het vliegtuig terug naar Nederland. We hadden van te voren afgesproken dat we een Afrikaanse jurk aan zouden doen met onze shanga's. Eenmaal aangekomen in Amsterdam liepen we snel de wc in, om ons om te kleden zodat we daarna naar onze familie en vrienden konden! Met wat zenuwen liepen we naar buiten door de deuren waar we al onze familie en vrienden zagen staan! WAUW wat een thuiskomst! Echt een verrassing, hoeveel mensen daar stonden.
Het is fijn om weer in Nederland te zijn, maar ook heel erg gek. Ik was alle momenten van de dag samen met lieve Anita, we deden alles samen en opeens leven we allebei weer aan de andere kant van Nederland. Ik moet heel erg omschakelen van Kenia naar hier, alles is zo anders. Sinds ik terug ben in Nederland ben ik veel dingen eigenlijk onbewust aan het vergelijken in mijn hoofd met Makuyu. Twee totaal verschillende werelden die niet met elkaar te vergelijken zijn. Alles is anders en mijn hoofd heeft eigenlijk nog zo veel te verwerken.
Ik draai de kraan open terwijl er mensen in Makuyu zijn die 20 kilometer moeten lopen voor water en daarna het water weer 20 km terug moeten sjouwen.
Ik sta voor mijn kledingkast en heb geen idee wat ik aan moet trekken terwijl er kinderen in Makuyu zijn die geen keuze hebben en maar een setje kleding hebben.
Ik pak de auto om ergens heen te gaan terwijl er mensen in Makuyu zijn die eindeloos moeten lopen om ergens te komen.
Ik zie kinderen om me heen spelen en genieten van hun kindertijd terwijl er kinderen in Makuyu zijn die hard studeren, kleding wassen, schoenen poetsen, bedden opmaken en schoonmaken.
Ik ga naar de supermarkt en koop mijn boodschappen terwijl de meeste mensen in Makuyu hun eigen eten verbouwen.
Ik zie kinderen in normale kleding naar school toe gaan terwijl kinderen in Makuyu uniforms dragen.
Ik stap de trein in en niemand groet me terwijl de meeste mensen in Makuyu je altijd groeten.
Ik zie kinderen spelen met het nieuwste speelgoed terwijl er kinderen in Makuyu zijn die spelen met afval.
Ik krijg mijn loon per uur betaald terwijl er volwassen mensen in Makuyu zijn die ongeveer twee euro verdienen voor een hele dag hard werken.
Ik betaal vijf euro om 20 min met de trein te reizen terwijl je in Makuyu voor 70 cent een halfuur met de mattatu kunt reizen.
Lieve allemaal,
Mijn laatste blog sluit ik af.
Ik vind het ontzettend leuk dat zo veel mensen mijn blogs hebben gevolgd.
Bedankt voor alle warme reacties, het doneren van het sponsorgeld, een warm terugkomst en al jullie support!
Heel veel liefs,
Jessy
''I left my heart in Kenya''.
Het moeilijkste afscheid was met onze kinderen van het Mazzarellohuis. We hadden als afscheidsavond een bingoavond georganiseerd, het was voor de kinderen de eerste keer dat ze het speelde en je voelde de spanning hoe graag ze wilde winnen. Het was een ontzettend fijne avond en je zag hoe iedereen genoot. We hadden gezorgd voor leuke bingorpijsjes, frisdrank, voor iedereen een lekkere lolly en een groepsfoto!
Mama had een wensballon opgestuurd waar we alle namen hadden opgeschreven en alle kinderen een wens mochten doen, uiteindelijk ging de ballon de lucht in en alle kinderen schreeuwde het uit van enthousiasme!
Ze hadden met zijn alle speciaal voor Anita en mij een dansje ingestudeerd waar we allebei met trots naar keken, want wat hadden ze dit leuk gedaan!
Wat ga ik al deze kanjers missen.. ze zitten in m'n hart, stuk voor stuk. Het is heel onwerkelijk om na zes maanden een plek te verlaten waar je zo veel hebt opgebouwd.
Op de allerlaatste dag zijn we overal langs gegaan en hebben iedereen gedag gezegd. We hadden voor heel het project kaartjes laten maken met op de voorkant een foto van Anita en mij en de tekst ''everybody smiles in the same language'' en op de achterkant hadden we een tekst met ''Asante sana for the great time here in Kenya, we wish you all the best in your future and we hope to meet you again! Greetings Anita and Jessy''. Als extra hadden we nog voor de hele priamryschool boederijkaartjes gegeven van de albertheijn waarmee ze dieren in elkaar konden knutselen.
In de laatste week kwam steeds meer het besef dat van alles in Kenia de laatste keer was. De laatste recreatieavond, de laatste kerkdienst, het laatste avondje eten met de fathers, de laatste blik naar de fijne natuur en ga zo maar door. Onlangs dat besef verlangde ik naar thuis, om iedereen weer te zien en in mijn armen te sluiten. Ons avontuur zit erop en ons leven gaat weer verder in het kikkerlandje Nederland. Na zes mooie, leerzame en indrukwekkende maanden zit onze tijd in Kenia erop. Een ervaring voor ons leven, Kenia en alles er om heen ; wat hebben we van je genoten en wat gaan we je missen!
Met trots kan ik zeggen dat we in de afgelopen zes maanden ontzettend veel hebben kunnen vergoeden van al het sponsorgeld wat we hebben opgehaald (2500,-). Hieronder een op sommig van wat we met het geld gedaan hebben:
We hebben vanuit Nederland een doos laten opsturen met enorm veel leuke spelletjes, knutsel spullen etc.
We hebben voor veel kinderen schoolgeld en/of boeken kunnen betalen die in zulke situaties zaten dat ze anders niet naar school toe konden.
Bij de Printing op het project hebben we meerdere opdrachten gegeven zoals kleurplaten en onze afscheidskaartjes.
We hebben voor de jongens die ieder jaar besneden worden mattrassen, lepels en emmers vergoed.
Voor de secondaryschool hebben we materialen voor in de bibliotheek vergoed.
We hebben zes grote lampen vergoed voor de jongens, de meiden en de kinderen voor als de stroom uitvalt.
Voor het Mazzarellohuis hebben we voor alle kinderen een dagje uit kunnen vergoeden naar het Nationaal park in Nairobi. We hebben snoep, drinken en materialen vergoed voor feestdagen en recreatieavonden.
Op de primaryschool hebben we matrassen vergoed voor de peuters en kleuters. Voor de hele school; ballen, springtouwen, kleurpotloden en klei. Voor ieder kind (450) voor zichzelf een eigen ; pen, potlood, puntenslijper, gum, liniaal en een werkschrift.
Voor de gevangenen hebben we zeep vergoed.
Bij de technische school hebben we het ''Pamojafund'' opgericht zodat de studenten die zijn afgestudeerd een kans krijgen om geld te verdienen en te sparen.
Als laatste hebben we ontzettend veel spullen van ons zelf achtergelaten waar de Fathers een hoop mensen blij mee kunnen maken.
Daar gingen Anita en ik, op het vliegtuig terug naar Nederland. We hadden van te voren afgesproken dat we een Afrikaanse jurk aan zouden doen met onze shanga's. Eenmaal aangekomen in Amsterdam liepen we snel de wc in, om ons om te kleden zodat we daarna naar onze familie en vrienden konden! Met wat zenuwen liepen we naar buiten door de deuren waar we al onze familie en vrienden zagen staan! WAUW wat een thuiskomst! Echt een verrassing, hoeveel mensen daar stonden.
Het is fijn om weer in Nederland te zijn, maar ook heel erg gek. Ik was alle momenten van de dag samen met lieve Anita, we deden alles samen en opeens leven we allebei weer aan de andere kant van Nederland. Ik moet heel erg omschakelen van Kenia naar hier, alles is zo anders. Sinds ik terug ben in Nederland ben ik veel dingen eigenlijk onbewust aan het vergelijken in mijn hoofd met Makuyu. Twee totaal verschillende werelden die niet met elkaar te vergelijken zijn. Alles is anders en mijn hoofd heeft eigenlijk nog zo veel te verwerken.
Ik draai de kraan open terwijl er mensen in Makuyu zijn die 20 kilometer moeten lopen voor water en daarna het water weer 20 km terug moeten sjouwen.
Ik sta voor mijn kledingkast en heb geen idee wat ik aan moet trekken terwijl er kinderen in Makuyu zijn die geen keuze hebben en maar een setje kleding hebben.
Ik pak de auto om ergens heen te gaan terwijl er mensen in Makuyu zijn die eindeloos moeten lopen om ergens te komen.
Ik zie kinderen om me heen spelen en genieten van hun kindertijd terwijl er kinderen in Makuyu zijn die hard studeren, kleding wassen, schoenen poetsen, bedden opmaken en schoonmaken.
Ik ga naar de supermarkt en koop mijn boodschappen terwijl de meeste mensen in Makuyu hun eigen eten verbouwen.
Ik zie kinderen in normale kleding naar school toe gaan terwijl kinderen in Makuyu uniforms dragen.
Ik stap de trein in en niemand groet me terwijl de meeste mensen in Makuyu je altijd groeten.
Ik zie kinderen spelen met het nieuwste speelgoed terwijl er kinderen in Makuyu zijn die spelen met afval.
Ik krijg mijn loon per uur betaald terwijl er volwassen mensen in Makuyu zijn die ongeveer twee euro verdienen voor een hele dag hard werken.
Ik betaal vijf euro om 20 min met de trein te reizen terwijl je in Makuyu voor 70 cent een halfuur met de mattatu kunt reizen.
Lieve allemaal,
Mijn laatste blog sluit ik af.
Ik vind het ontzettend leuk dat zo veel mensen mijn blogs hebben gevolgd.
Bedankt voor alle warme reacties, het doneren van het sponsorgeld, een warm terugkomst en al jullie support!
Heel veel liefs,
Jessy
''I left my heart in Kenya''.
-
25 Maart 2015 - 20:37
Gerrie Benschop:
Jessy en ook Anita, het was een genot om met jullie en al je ervaringen mee te leven.
Ook dit is weer zo mooi omschreven.
Jullie zijn allebei een hele ervaring rijker waar je de rest van jullie levens vast wat mee gaan doen.
Heel veel succes met alles op jullie verdere levenspad.
Heel veel liefs van Gerrie en Paulien -
26 Maart 2015 - 07:26
Pauline Delforterie:
Lieve Jessy,
Welkom terug in Nederland. Je zal vast nog lang nagenieten van deze bijzondere ervaring.
Dank je wel voor alle mooie reisverslagen.
Groetjes
Pauline -
26 Maart 2015 - 20:51
Chiara:
Lieve Jessy.
Het is een mooi slot-verhaal, met mooie vergelijkingen.
Succes en liefs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
