Moment van bestemming

Lieve allemaal,

Hier weer een blog uit het geweldige Afrika!

Wauw wat voel ik me gelukkig hier en wat vliegt de tijd hier voorbij zeg! Besef dat gewoon 1/6e deel van mijn reis er al op zit. In de afgelopen maand hebben we zo veel dingen mee gemaakt, zo veel gezien en zo veel gedaan. Wat ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn en mag genieten. Ik heb in deze korte tijd al zo veel geleerd en ik leer mezelf ook steeds beter te kennen. Voordat ik vertrok naar Afrika had ik zo veel vragen die ik me zelf stelde, hoe zal het voelen om totaal in een andere leefomgeving te zijn? Ga ik gelukkig worden? Zal ik mijn plek gaan vinden op het project? En zal alles zo zijn als in mijn fantasieën over Afrika? Nu ben ik hier en ben ik gewoon op de plek waar ik zo lang over gedroomd heb! Ik ben er gewoon, ik leef mijn droom en doe dingen die me intens gelukkig maken. Het is super fijn om te weten dat het nodig is dat ik hier ben en dat het zin heeft, dit krijg ik namelijk zo vaak terug. Het is zo bijzonder om te zien hoe de kinderen genieten, gewoon door er alleen maar te zijn, dat kan soms al genoeg zijn. Liefde, aandacht en plezier, het is goud waard om dit te kunnen bijdragen aan deze mooie kinderen. Want dat zijn ze, stuk voor stuk! Voor het slapen gaan nog even een knuffel, kus of een handdruk geven. Ik heb ze lief en mijn hart groeit iedere keer weer een stukje meer! Ze laten me stralen en geven me een onbeschrijfelijk gevoel. Ik raad iedereen aan om ontwikkelingswerk te gaan doen, als je deze kans kan pakken moet je het zeker doen want deze herinneringen en ervaringen kan niemand meer van mij afpakken! Het maakt je een rijker mens.

Woensdagochtend werkt ik wakker met verschrikkelijke pijn in mijn borst. Ik had de hele nacht super slecht geslapen omdat ik er zo veel last van had. Father Dennis had Moses (the driver) gelijk op gebeld, hij had eigenlijk een vrije dag maar stond alsnog om 8:00 uur klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Hier is het vrij normaal dat je gelijk naar het ziekenhuis gaat in plaats van eerst naar een dokter, zo kun je voor iets heel kleins al naar het ziekenhuis gaan. Anita wilde gelukkig met me mee wat ik erg fijn vond! We reden met de auto naar Thika toe, daar zijn twee ziekenhuizen. Er is een ziekenhuis daar vragen ze meer geld aan blanken omdat iedereen hier denkt dat alle blanke rijk zijn. Gelukkig gingen we naar het andere ziekenhuis, dat was een katholiek ziekenhuis en alles zag er prima uit. Ik vond het allemaal best spannend omdat er zo veel gedachtes door mijn hoofd gingen wat het allemaal kon zijn wat ik had, ik moest in het Engels praten met de mensen van het ziekenhuis en hier gaat het toch even allemaal wat anders dan in Nederland. Nadat ik me geregistreerd had kon ik doorlopen waar ik moest betalen, je moet hier gewoon cash betalen in het ziekenhuis. Toen ik betaald had kon ik door lopen naar de doktersassistent die mijn gewicht woog en mijn bloeddruk opmeet, dat ging trouwens echt nog op de ouderwetse manier. Mijn bloeddruk was helemaal goed, ik was alleen wel vijf kilo afgevallen (waarschijnlijk door veel vochtverlies). Daarna kon ik terecht bij de dokter en moest ik vertellen waar ik allemaal last van had. Ze vond het verstandig om een bloedonderzoek te laten doen, het bloedonderzoek kon ook gedaan worden in hetzelfde ziekenhuis. Toen ik aan de beurt was om mijn bloed te laten prikken werd ik ontzettend zenuwachtig omdat ik best bang was dat de naalden niet schoon zouden zijn. Ze zijn hier erg creatief in het ziekenhuis want in plaats dat ik een band om mijn arm kreeg voor het bloed te prikken, knoopte hij een rubberen handschoen om mijn arm heen. Ik hoefde maar een kwartier te wachten en ik kreeg de uitslag al, een bacteriële infectie in mijn luchtwegen. Ik zou twee injecties krijgen en antibiotica. Ik kwam bij de assistent die me de injecties zou geven, hij communiceerde helemaal niet dus ik vroeg op een gegeven moment maar welke arm hij wilde. Hij deed heel onduidelijk, ongemakkelijk en begon een beetje te lachen. Hij moest mij de injectie geven in mijn boven been (waarschijnlijk is het hier niet zo normaal dat een mannelijke assistent mij op die plek een injectie geeft). Hij maakte de injectie klaar en keek er niet naar want ondertussen was hij aan het praten met Anita. Er ging alleen maar door mijn hoofd heen, let op je werk, alsjeblieft laat dit goed gaan.. Hij liep met de naald naar me toe en ik keek naar hem, hij had helemaal geen handschoenen aan.. Ik zei het gelijk tegen Anita en ze zei tegen hem of hij misschien geen handschoenen moest dragen. Gelukkig deed hij dat wel, het ging allemaal niet zo hygiënisch maar alles is goed gegaan! Ik ben weer een hele ervaring rijker, naar het ziekenhuis in Kenia. Na de injecties had ik gelijk al een stuk minder pijn, wat was dat fijn! Ik heb nu antibiotica die ik twee keer op een dag moet in nemen en ik voel me al een stuk beter nu! Ik heb vanaf het moment van aankomst ook last gehad van diarree, ik merk nu dat dat ook beter gaat door de medicijnen en injecties. Achteraf kan ik er echt om lachen hoe die dag in het ziekenhuis is gegaan hoewel ik het op dat moment minder grappig vond.

Na het ziekenhuisbezoek gingen Anita, Moses en ik nog even een drankje doen op een terrasje. We raakte in gesprek over Nederland en Anita en ik waren aan het vertellen over dat wij in Nederland langs alle wegen verlichting hebben, dat we allemaal verharde wegen hebben en dat overal snelheidsborden staan aangegeven. Dat het in ons land niet normaal is dat er zo veel dieren en mensen langs de weg lopen en dat we zelfs flitspalen hebben. Als laatste vertelde we ook nog over de Ov-chipkaart.. Ik zal Moses zijn reactie en gezicht nooit en nooit vergeten, wat was dat hilarisch! Hij was zo verbaasd toen we dat allemaal vertelde, hij kon zijn oren niet geloven.

Op het project hebben we ook een naaiatelier voor de studenten die graag klerenmaker(ster) willen worden. Hier heb ik mijn eigen jurk kunnen laten ontwerpen, ik mocht zelf de stof uitkiezen en zelf het model bepalen. Nadat ik mijn wensen had verteld gingen ze op papier een voorbeeld tekenen en gingen ze mijn maten opmeten. Ik was ontzettend nieuwsgierig hoe mijn jurk eruit zou komen te zien! Het wachten was de moeite waard want het is zo enorm tof geworden! Ik heb gewoon mijn eigen ontwerp uit Afrika! En dit is ook weer een win, win situatie omdat de studenten weer een opdracht hadden om te kunnen oefenen. Nu horen we er echt bij in onze Afrikaanse kleding en worden we een beetje meer gezien als Afrikaanse meisjes in plaats van ''muzungu's''. Muzungu is een woord in het Swahili dat betekend; blanke, overal waar wij komen roepen ze allemaal ''muzungu''!

Laats waren Anita en ik sinds lange tijd voor het eerst in een echte supermarkt. Je had ons moeten zien gaan, met onze grote ogen langs alle schappen van de supermarkt. We waren als een kind zo gelukkig en blij. ''Oh Anita moet je kijken gewoon allemaal verschillende soorten chips!!!!'' Er ging een wereld voor ons open, toen pas besefte ik dat het in Nederland zo normaal is om naar de supermarkt te gaan en te kopen wat je maar wil. Ik vind het zo fijn dat ik hier kan genieten en dat ik besef dat alles niet zo normaal is maar juist speciaal!

Het afgelopen weekend kregen we bezoek uit Nederland. Michael (de directeur van de organisatie SAMEN) en Dominiek (een priester), ze maken een reis door Afrika en bezoeken verschillende projecten en vrijwilligers. Om te zien hoe de projecten zijn en om eventueel nog andere projecten op te kunnen starten. Hun reis begon in Nairobi waar ze de eerste projecten hebben bezocht, zo ook het project Bosco Boys waar Elke en Rene werken. We hadden hun al ontmoet op de eerste dag toen we aankwamen. Elke en Rene zijn twee meisjes die ook via de organisatie SAMEN naar Kenia zijn gekomen. Nadat Michael en Dominiek bij Elke en Rene geweest waren kwamen ze ons bezoeken in Makuyu, uiteindelijk kwamen zij ook nog mee! We hebben gezellig kunnen praten, onze ervaringen kunnen uitwisselen, het project kunnen laten zien en ze laten mee genieten van een prachtige zondagse dienst in de kerk! Hier mocht Dominiek ook mee assisteren dus dat was voor hem extra geweldig! Het was echt super leuk en bijzonder dat ze bij ons langs kwamen.

''Voor iedereen komt het moment dat voor hen bestemd is''.

Liefs Jessy