De ware ontdekkingsreis
Door: Jessy Hooghuis
Blijf op de hoogte en volg Jessy
25 September 2014 | Kenia, Makuyu
Lieve allemaal,
Hartstikke bedankt voor al jullie belangstelling en warme reacties, het is erg fijn om te weten hoe iedereen mee leeft en ons support!
Doordat het hier in Kenia zo anders is dan in Nederland heb je zo veel waardering voor de kleine dingen. Iedere warme douche, ieder rustmoment, schone handdoeken, zeep, eten, school, elektriciteit en ga zo maar door. Alles wat eerst zo vanzelfsprekend was, is nu een geluksmomentje meer. We worden creatiever omdat we minder hebben, zo denken we bijvoorbeeld goed na voordat we iets weg gooien want het kan zomaar nog eens van pas komen!
Iedere dag komen we weer dingen tegen waar we versteld van staan. Mensen denken hier bijvoorbeeld dat Anita en ik in andere plaatsen wonen in Nederland omdat ons haar zo verschillend is.
Een normale klas heeft ongeveer 50 leerlingen en het is normaal om hier rond de 15 kinderen te hebben.
Als blanken vallen we erg op en iedereen denkt dat er bij ons geld te halen is. Zo halen Anita en ik soms wat drinken bij een ''winkeltje'' hier verderop, de eerste keer namen we iemand van het project mee omdat we anders opgelicht worden. Nu kennen ze ons en weten ze dat wij de normale prijzen kennen. Het is dus erg belangrijk dat we alert blijven zodat ze niet meer geld vragen dan gebruikelijk is.
Tussen Anita en mij gaat het echt super goed. Het is erg fijn om met elkaar te praten over wat je mee maakt in je eigen taal. In moeilijke momenten steunen we elkaar, met mooie momenten genieten we samen en wanneer we tijd voor ons zelf nodig hebben gunnen we dat elkaar ook.
Vrijdagavond gingen we met Father Abel mee naar een dienst (als je Father bent, ben je priester), we gingen naar een school toe voor leraren ''de PABO van Kenia''. We kregen een warm welkom, iedereen begon voor ons te zingen, te klappen en te joelen! We moesten naar voren komen om onszelf voor te stellen, ze moesten erg lachen toen we onze namen + achternamen vertelde, de ''g'' kunnen ze hier namelijk niet uitspreken. Het was een hele bijzondere dienst om mee te maken, steeds meer kom ik erachter het geloof hier geen keuze is maar een manier van opvoeding en regels. Dit voelt zo voor mij omdat als je niet geloofd, je er echt niet bij hoort. Een klein stukje ging over lesbiennes en homofielen, dat deze mensen hier niet mogen trouwen. Dit was voor Anita en mij best lastig omdat wij het totaal niet eens zijn met deze mening. Het welkom gevoel wat we op het begin hadden toen we binnen kwamen was gelijk een stuk gedaald, met enige moeite heb ik de dienst afgeluisterd.
Omdat ik het erg leuk vind om wat Swahili te leren, leren de Fathers en de andere mensen hier op het project me wat woorden. Ik ben op dit moment een aantal Fathers Nederlands aan het leren, iedere dag herhaal ik een woord en soms geef ik nieuwe, ze vinden het leuk om te leren en als ze de woorden uitspreken is het echt hilarisch!
Zaterdag was het plan om naar Thika te gaan, dat is een plaats die Giovanni ons graag wilde laten zien. Toen we op het punt stonden om te gaan zagen we het hele project vol met kinderen in allemaal mooie gekleurde kleding, ze waren allemaal aan het dansen en aan het zingen. We kregen te horen dat er een festival zou plaatsvinden, een festival waarin alle kinderen aan een jury moesten laten zien hoe goed ze konden dansen en zingen. Omdat dit feest maar één keer in het jaar is besloten we om op het project te blijven en dit bij te wonen. Het was GEWELDIG! Iedereen was weer super blij en was vrolijk aan het zingen, dansen en springen. Ja hoor, daar ging ik weer.. de tranen rolde over mijn wangen van geluk, zo mooi! Het was geweldig om te zien hoe ieder kind zijn uiterste best deed en het enthousiasme eraf spatte. Dit feest duurde niet een paar uur maar de hele dag, de kinderen gingen maar door met alle energie die ze hadden. Anita en ik waren na een ochtendje helemaal gesloopt, de kinderen hoor je niet zeuren, je ziet ze alleen maar genieten!
Zondagmiddag gingen Anita, Giovanni en ik naar Kenol, dat is een plaats vlak bij Makuyu. Alleen de heenreis er naar toe was al een heel avontuur.. Hier hebben ze taxi's genaamd ''matattu's'' het busje waar ik al eerder over geschreven heb. Het busje waar we in gingen was bedoeld voor maximaal 15 personen, geloof het of niet we zaten er met 26 man in en niet eens op een normale zit plek in een bus maar ze hadden in de loopruimtes houten plankjes geplaatst waardoor er nog meer mensen konden zitten. Nou daar gingen we dan met onze Hollandse billen op een plankje tussen 23 Afrikaanse mensen die we niet konden verstaan.. En als we dan ergens stil stonden om mensen in en uit te laten stappen stonden we zo scheef dat het net leek of we eruit vielen. Ik heb werkelijk nog nooit in zo'n enge attractie gezeten. Eenmaal in Kenol was het op het begin best ongemakkelijk omdat weer iedereen naar ons keek en ik voelde me best onveilig. We gingen gezellig wat drinken op een terrasje en daarna nog een keer over de markt lopen, de tweede keer voelde gelijk een stuk beter en comfortabeler. Tijdens dat we liepen over de markt gebeurde er zo veel om ons heen, er reed bijvoorbeeld een fietser met achterop een varken die nog leefde en vastgebonden was met allemaal touw aan de fiets. Later schoven we bij wat mensen aan op een terrasje en een hele gezellige middag gehad.
Omdat ik hier iedere dag Engels hoor en Engels moet spreken ben ik er erg veel mee bezig en aan het oefenen. Af en toe heb ik moeite om te begrijpen wat ze bedoelen of vind ik het moeilijk om te zeggen wat ik wil vertellen, dat maakt me soms wat onzeker. Ik doe erg mijn best om zo veel mogelijk te herhalen en Engels te spreken zodat het steeds beter gaat. Ik vind het moeilijk maar het gaat langzamerhand een klein beetje beter en dat geeft een fijn gevoel!
Iedere avond voor het avond eten starten de Fathers en de Brothers met de rosary. We wilde eens mee doen om te ervaren wat het was en hoe dat gaat. De kinderen van het opvanghuis Mazarello doen dit ook iedere avond voor het eten. Als we een middag helpen daar, doen we ook mee met de rosary. Je loopt in de gang heen en weer met een rozenkrans in je hand. Je begint met:
Our Father,
Who are in heaven,
Hollowed be thy name
Thy kingdome come
Thy will be done on earth as it is in heaven
Give us this day our daily bread and forgive us our trespasses as forgive those who trespass against us and lead us not into temptation, but deliver us from evil. Amen.
Dan zeg je tien keer achter elkaar:
Hail Mary, full of grace. The lord is with thee.
Blessed art thou amongst women and blessed is the fruit of thy womb Jezus
Holy Mary, Mother of god pray for us sinnesers, now and at the houw of our death. Amen.
Dan zeg je één keer:
Glory be the Father, and the Son and the Holy spirit, as it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen
En zo begin je weer bij het begin en herhaal je alles tot dat je alle kralen van de rozenkrans hebt gehad. Het was een erg bijzondere ervaring om dit mee te maken, we zullen dit vast nog wel vaker gaan doen omdat ze dit iedere dag opzeggen..
''De ware ontdekkingsreis ligt niet in bezoeken van nieuwe landschappen maar in het rijken met nieuwe ogen''.
Liefs Jessy
Hartstikke bedankt voor al jullie belangstelling en warme reacties, het is erg fijn om te weten hoe iedereen mee leeft en ons support!
Doordat het hier in Kenia zo anders is dan in Nederland heb je zo veel waardering voor de kleine dingen. Iedere warme douche, ieder rustmoment, schone handdoeken, zeep, eten, school, elektriciteit en ga zo maar door. Alles wat eerst zo vanzelfsprekend was, is nu een geluksmomentje meer. We worden creatiever omdat we minder hebben, zo denken we bijvoorbeeld goed na voordat we iets weg gooien want het kan zomaar nog eens van pas komen!
Iedere dag komen we weer dingen tegen waar we versteld van staan. Mensen denken hier bijvoorbeeld dat Anita en ik in andere plaatsen wonen in Nederland omdat ons haar zo verschillend is.
Een normale klas heeft ongeveer 50 leerlingen en het is normaal om hier rond de 15 kinderen te hebben.
Als blanken vallen we erg op en iedereen denkt dat er bij ons geld te halen is. Zo halen Anita en ik soms wat drinken bij een ''winkeltje'' hier verderop, de eerste keer namen we iemand van het project mee omdat we anders opgelicht worden. Nu kennen ze ons en weten ze dat wij de normale prijzen kennen. Het is dus erg belangrijk dat we alert blijven zodat ze niet meer geld vragen dan gebruikelijk is.
Tussen Anita en mij gaat het echt super goed. Het is erg fijn om met elkaar te praten over wat je mee maakt in je eigen taal. In moeilijke momenten steunen we elkaar, met mooie momenten genieten we samen en wanneer we tijd voor ons zelf nodig hebben gunnen we dat elkaar ook.
Vrijdagavond gingen we met Father Abel mee naar een dienst (als je Father bent, ben je priester), we gingen naar een school toe voor leraren ''de PABO van Kenia''. We kregen een warm welkom, iedereen begon voor ons te zingen, te klappen en te joelen! We moesten naar voren komen om onszelf voor te stellen, ze moesten erg lachen toen we onze namen + achternamen vertelde, de ''g'' kunnen ze hier namelijk niet uitspreken. Het was een hele bijzondere dienst om mee te maken, steeds meer kom ik erachter het geloof hier geen keuze is maar een manier van opvoeding en regels. Dit voelt zo voor mij omdat als je niet geloofd, je er echt niet bij hoort. Een klein stukje ging over lesbiennes en homofielen, dat deze mensen hier niet mogen trouwen. Dit was voor Anita en mij best lastig omdat wij het totaal niet eens zijn met deze mening. Het welkom gevoel wat we op het begin hadden toen we binnen kwamen was gelijk een stuk gedaald, met enige moeite heb ik de dienst afgeluisterd.
Omdat ik het erg leuk vind om wat Swahili te leren, leren de Fathers en de andere mensen hier op het project me wat woorden. Ik ben op dit moment een aantal Fathers Nederlands aan het leren, iedere dag herhaal ik een woord en soms geef ik nieuwe, ze vinden het leuk om te leren en als ze de woorden uitspreken is het echt hilarisch!
Zaterdag was het plan om naar Thika te gaan, dat is een plaats die Giovanni ons graag wilde laten zien. Toen we op het punt stonden om te gaan zagen we het hele project vol met kinderen in allemaal mooie gekleurde kleding, ze waren allemaal aan het dansen en aan het zingen. We kregen te horen dat er een festival zou plaatsvinden, een festival waarin alle kinderen aan een jury moesten laten zien hoe goed ze konden dansen en zingen. Omdat dit feest maar één keer in het jaar is besloten we om op het project te blijven en dit bij te wonen. Het was GEWELDIG! Iedereen was weer super blij en was vrolijk aan het zingen, dansen en springen. Ja hoor, daar ging ik weer.. de tranen rolde over mijn wangen van geluk, zo mooi! Het was geweldig om te zien hoe ieder kind zijn uiterste best deed en het enthousiasme eraf spatte. Dit feest duurde niet een paar uur maar de hele dag, de kinderen gingen maar door met alle energie die ze hadden. Anita en ik waren na een ochtendje helemaal gesloopt, de kinderen hoor je niet zeuren, je ziet ze alleen maar genieten!
Zondagmiddag gingen Anita, Giovanni en ik naar Kenol, dat is een plaats vlak bij Makuyu. Alleen de heenreis er naar toe was al een heel avontuur.. Hier hebben ze taxi's genaamd ''matattu's'' het busje waar ik al eerder over geschreven heb. Het busje waar we in gingen was bedoeld voor maximaal 15 personen, geloof het of niet we zaten er met 26 man in en niet eens op een normale zit plek in een bus maar ze hadden in de loopruimtes houten plankjes geplaatst waardoor er nog meer mensen konden zitten. Nou daar gingen we dan met onze Hollandse billen op een plankje tussen 23 Afrikaanse mensen die we niet konden verstaan.. En als we dan ergens stil stonden om mensen in en uit te laten stappen stonden we zo scheef dat het net leek of we eruit vielen. Ik heb werkelijk nog nooit in zo'n enge attractie gezeten. Eenmaal in Kenol was het op het begin best ongemakkelijk omdat weer iedereen naar ons keek en ik voelde me best onveilig. We gingen gezellig wat drinken op een terrasje en daarna nog een keer over de markt lopen, de tweede keer voelde gelijk een stuk beter en comfortabeler. Tijdens dat we liepen over de markt gebeurde er zo veel om ons heen, er reed bijvoorbeeld een fietser met achterop een varken die nog leefde en vastgebonden was met allemaal touw aan de fiets. Later schoven we bij wat mensen aan op een terrasje en een hele gezellige middag gehad.
Omdat ik hier iedere dag Engels hoor en Engels moet spreken ben ik er erg veel mee bezig en aan het oefenen. Af en toe heb ik moeite om te begrijpen wat ze bedoelen of vind ik het moeilijk om te zeggen wat ik wil vertellen, dat maakt me soms wat onzeker. Ik doe erg mijn best om zo veel mogelijk te herhalen en Engels te spreken zodat het steeds beter gaat. Ik vind het moeilijk maar het gaat langzamerhand een klein beetje beter en dat geeft een fijn gevoel!
Iedere avond voor het avond eten starten de Fathers en de Brothers met de rosary. We wilde eens mee doen om te ervaren wat het was en hoe dat gaat. De kinderen van het opvanghuis Mazarello doen dit ook iedere avond voor het eten. Als we een middag helpen daar, doen we ook mee met de rosary. Je loopt in de gang heen en weer met een rozenkrans in je hand. Je begint met:
Our Father,
Who are in heaven,
Hollowed be thy name
Thy kingdome come
Thy will be done on earth as it is in heaven
Give us this day our daily bread and forgive us our trespasses as forgive those who trespass against us and lead us not into temptation, but deliver us from evil. Amen.
Dan zeg je tien keer achter elkaar:
Hail Mary, full of grace. The lord is with thee.
Blessed art thou amongst women and blessed is the fruit of thy womb Jezus
Holy Mary, Mother of god pray for us sinnesers, now and at the houw of our death. Amen.
Dan zeg je één keer:
Glory be the Father, and the Son and the Holy spirit, as it was in the beginning, is now, and ever shall be, world without end. Amen
En zo begin je weer bij het begin en herhaal je alles tot dat je alle kralen van de rozenkrans hebt gehad. Het was een erg bijzondere ervaring om dit mee te maken, we zullen dit vast nog wel vaker gaan doen omdat ze dit iedere dag opzeggen..
''De ware ontdekkingsreis ligt niet in bezoeken van nieuwe landschappen maar in het rijken met nieuwe ogen''.
Liefs Jessy
-
25 September 2014 - 08:59
Shirley Van De Strandjutter:
Wauw Jessy, wat een bijzondere ervaringen weer. Fantastisch dat die mensen zoveel vieren met zang en dans. Dat zouden we hier ook veel meer moeten doen! Wel een spannend busritje zo. En dat varken dan achterop die fiets! Bijzonder hoor! Veel liefs shirley .
-
25 September 2014 - 09:29
Nienke:
Wauw Jessy,
Wat een mooi verhaal weer! Mooi dat jullie steeds opnieuw zo verwonderd zijn over alles, en alle met nieuwe ogen op jullie af laten komen!
Ik geniet volop met jullie mee via jullie verhalen en foto's!
Groetjes, Nienke -
25 September 2014 - 13:32
Eric Hooghuis:
He lieve schat,
Wat een prachtig verhaal en wat een ervaringen, die kleurrijke foto's en prachtige mensen om jullie heen, zal jullie zeker goed doen! Wat leven wij hier dan in weelde, als je leest hoe jullie er daar mee om moeten gaan. Nooit meer klagen hier dus als we in de bus zitten en moeten staan! Als ik de foto's zie, krijg ik er vochtige ogen van, echt geweldig! Niet te gelovig worden hoor :-). Ook goed om te lezen dat het met jullie zelf ook goed gaat en op elkaar kunnen terugvallen en dat jullie een goed team vormen samen. Succes met het Engels en Swahili, tot de volgende keer. Xxxxxxxx je pappie.
-
25 September 2014 - 17:24
Jos Van Moorst:
Alweer zo'n leuk verslag. Wat kun je dat goed.
Als je nu een klasje binnenkomt staan de kinderen dan nog steeds netjes op en zeggen: "Morning teacher"? Of zijn ze niet meer zo onderdanig.
Vandaag smartphone les gehad van Floortje. Sinds ik er een mocht lenen, doe ik ook mee.
Nou lieve Jessy, het ga je goed en tot je volgend bericht.
Groeten, Jos
-
26 September 2014 - 00:47
Laury:
Wat ben jij toch een mooi persoon -
26 September 2014 - 07:36
Pauline Delforterie:
Wat een leuk begin van de dag. Van de foto's spat de vrolijkheid af.
Fijn dat je je zo thuis voelt.
Tot het volgende verslag,
groetjes Pauline -
26 September 2014 - 07:42
Milklove:
ik kijk altijd weer uit naar je blogs, ! wanneer komt je boek uit???
Je bent zo enorm bijzonder!
i miss you &i love you! -
26 September 2014 - 22:51
Chiara:
Lieve jessy.
Wat kleurrijk en zo blij en zo vrolijke de kinderen en ouderen zijn!
Wat een beleving voor jullie.
liefs, chiara -
30 September 2014 - 21:04
Saskia:
Super leuk om je blogs te volgen jessy! Mooie verhalen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
