Diepgaande ervaringen
Door: Jessy Hooghuis
Blijf op de hoogte en volg Jessy
02 Oktober 2014 | Kenia, Makuyu
Na een paar keer uitstel gingen we naar Thika toe. Anita en ik keken er allebei erg naar uit omdat we er veel van gehoord hadden. Natuurlijk gingen we weer met de ''matattu'', eenmaal in Thika kwamen we aan in een prachtige omgeving. Watervallen, typische Afrikaanse hutjes en fijne mensen. Giovanni vertelde ons dat de plek waar wij waren een lange tijd geleden alleen voor blanke mensen was, mensen die in dit land wonen mochten daar dus gewoon niet komen, bizar! Na een kleine mooie wandeling gingen we op een terrasje zitten. Wat hebben we daar genoten! We zagen de menukaart, keken elkaar aan en twijfelde geen moment.. het werd een dubbele cheeseburger, mmm. Daar zaten we dan met onze cola, cheeseburgers, Afrikaanse live muziek op de achtergrond, en als klap op de vuurpijl uitzicht op de geweldig mooie waterval! Een prachtige dag, dit is zeker een plek waar we nog vaker naar terug willen.
Beatrice had ons uitgenodigd om te komen kijken in haar huisje, natuurlijk wilde we dit graag zien! We liepen naar Makuyu toe en toen kwam er een jongetje aangerend, het jongetje was de kleinzoon van Beatrice en liep met ons naar de plek toe waar ze woonden. Toen we aankwamen wist ik niet wat ik zag WOW. Ze liet ons vol trots haar huisje zien, dit was niet groter dan 3 bij 4 meter. Hier woonde ze met haar familie. Ondanks dat ze bijna niets hebben ging gaf ze ons drinken en ging ze speciaal voor ons een eitje bakken, heerlijk. Het is bijzonder om te zien hoe gelukkig de mensen hier zijn met vrijwel niets.. Dit zijn dingen waar we in Nederland nog iets van kunnen leren. Iedereen is welkom, iedereen begroet je, het zijn zulke warme mensen terwijl deze mensen moeten overleven. Diep, diep respect voor mensen zoals onze Afrikaanse mammie Beatrice.
Ons eerste sponsorgeld (€ 7,-) hebben we uitgegeven aan kleurplaten en enveloppen voor Gratitudeday, deze dag zal plaatsvinden op 17 oktober 2014. Dit is een speciale dag waarop kinderen iets knutselen voor hun ouders, verzorgers of leraren. De bedoeling is dat ze via deze weg de mensen kunnen bedanken voor wat diegene altijd voor hen doet. Omdat er te kort is aan materialen hebben wij besloten om de kleurplaten en enveloppen te regelen zodat de kinderen iets moois kunnen knutselen. We hebben voor alle 8 klassen op de primary school kleurplaten geregeld, dit is voor ongeveer 430 kinderen. Op ons project hebben we een printing afdeling waar studenten in opleiding zijn, daar hebben we de kleurplaten en enveloppen laten afdrukken en laten maken. Een win, win, win situatie dus! Ze zijn er erg blij mee en iedereen is druk bezig met deze speciale dag. Aankomende maandag gaan we de kleurplaten en enveloppen overhandigen aan de klassen en samen met de kinderen iets moois in elkaar zetten voor diegene die zij graag willen bedanken.
Omdat er op het project erg veel gezongen en gedanst wordt is het leuk als wij de liedjes en dansjes ook kennen. We vinden het erg leuk om dit te leren en zijn druk bezig met oefenen. Hieronder een liedje wat we van Beatrice geleerd hebben en hier erg veel gezongen wordt. We zijn druk aan het oefenen, oefening baart kunst!
Baraka
1. Wageni wetu ni baraka
Twaneta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka
Refrein:
Ima ni baraka kutoka kwa mungvu
Kweri, kweri ni baraka
2. Wazazi wetu ni baraka
Twabeta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka
Refrein:
3. Watoto wetu ni baraka
Twaleta kwako ni baraka
uwapokee ni baraka
Refrein:
Ondanks al het bijzondere en moois wat ik hier mee maak, heb ik de laatste tijd ook moeilijke momenten. Soms kan ik me opeens heel erg rot voelen, misschien is dat wel omdat we hier ook heftige dingen mee maken die niet zo maar uit je gedachten gaan. Op dat soort momenten mis ik alles van thuis en gaan er zo veel gedachtes door mijn hoofd heen.. Ik besef me dan dat ik verlang naar alle kleine dingen van thuis, de dingen die ik eerst heel normaal vond. Niets is normaal en niks is vanzelfsprekend, alles heeft zo veel waarde dat is iets wat ik mee wil nemen voor de rest van mijn leven. Laten we allemaal kijken naar we wat wel hebben in plaats van wat we niet hebben.
Father Abel had een huisbezoek en hij vroeg of we mee wilde, toevallig waren we net klaar met wat voorbereidingen voor Gratitudeday en was er ruimte om mee te gaan. We gingen in een super gave Jeep naar de plek van bestemming. We reden vol gas op onverharde wegen met hele grote gaten in de weg, we zijn tijdens de autorit lekker heen en weer geschud! Toen we aankwamen, kwamen we op bezoek bij een man die verschrikkelijk ziek is, de man heeft diabetes en medicijnen zijn te duur om te kunnen veroorloven. Father Abel deed zijn dienst als priester, het was prachtig om te zien hoeveel hoop de mensen halen uit deze dienst. Ze hebben weer kracht om door te gaan en niet op te geven. In zulk soort situaties voel ik me erg machteloos, het was zó moeilijk om die man daar achter te laten.. Naast deze man zijn er nog zó veel meer mensen die in zo'n nare situatie leven. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat hebben wij het in Nederland toch goed!
Pfoeh wat maken wij hier veel mee.. iedere donderdag gaat er een Father naar de gevangenis toe om daar een dienst te geven voor de gevangenen. Father Bruno zou de dienst geven maar had daarvoor eerst nog een dienst bij een begrafenis, daar mochten we ook mee naar toe. We kwamen aan bij een plek waar mensen woonde, er waren ongeveer 200 mensen op de plek en wij kregen zit plekken toegewezen vlak naast de kist.. Het begin was erg ongemakkelijk omdat ik niet goed wist of ik nou moest lachen of normaal moest kijken. Iedereen was namelijk vrolijke liedjes aan het zingen en het voelde voor mij niet als een begrafenis, het leven van de man werd gevierd. Het is erg moeilijk om te omschrijven hoe het was en wat er allemaal gebeurde. De dienst was buiten, tussen een paar hutjes en onder oude zeilen, tussen door liepen kippen die op zoek waren naar eten en er was een moeder die haar kind voedde. Mensen zaten op plastic stoeltjes en sommige mensen zaten op de grond. In Nederland zijn we gewent om de oudere mensen op een stoel te laten zitten en de jeugd op de grond. Hier is dat omgekeerd, mensen gaan voor ons opzij en willen perse dat wij een goede plek hebben. Toen de dienst was afgelopen kwamen de mannen naar voren toe en droegen de kist naar een plek toe waar ze het gat gegraven hadden. Iedereen kwam om het gat staan en begon liedjes te zingen. Omdat Father Bruno bij de gevangenis moest zijn konden we niet blijven maar moesten we gaan. Terwijl ik druk bezig was met alle indrukken te laten bezinken van de begrafenis kwamen we alweer aan bij de gevangenis. Op het terrein van de gevangenis is een kerk en daar gingen we naar toe, het is geen kerk zoals we in Nederland gewent zijn maar het is eigenlijk een houte hut. Alle gevangenen stonden al in rijtjes in de kerk en waren liedjes aan het zingen, we kregen een plek voorin aangewezen. Alle gevangenen hadden een echt boevenpak aan met zwart witten strepen, het was erg indrukwekkend om mee te maken. Aan de buitenkant zaten drie bewakers met grote pistolen om hun schouders heen. Gek genoeg voelde ik me niet onveilig maar hing er een hele veilige sfeer. Ze willen graag dat we nog een keer terug komen en dan mogen we echt binnen in de gevangenis kijken hoe het eruit ziet.
''Diepgaande ervaringen, ook moeilijke maken je sterker''
Beatrice had ons uitgenodigd om te komen kijken in haar huisje, natuurlijk wilde we dit graag zien! We liepen naar Makuyu toe en toen kwam er een jongetje aangerend, het jongetje was de kleinzoon van Beatrice en liep met ons naar de plek toe waar ze woonden. Toen we aankwamen wist ik niet wat ik zag WOW. Ze liet ons vol trots haar huisje zien, dit was niet groter dan 3 bij 4 meter. Hier woonde ze met haar familie. Ondanks dat ze bijna niets hebben ging gaf ze ons drinken en ging ze speciaal voor ons een eitje bakken, heerlijk. Het is bijzonder om te zien hoe gelukkig de mensen hier zijn met vrijwel niets.. Dit zijn dingen waar we in Nederland nog iets van kunnen leren. Iedereen is welkom, iedereen begroet je, het zijn zulke warme mensen terwijl deze mensen moeten overleven. Diep, diep respect voor mensen zoals onze Afrikaanse mammie Beatrice.
Ons eerste sponsorgeld (€ 7,-) hebben we uitgegeven aan kleurplaten en enveloppen voor Gratitudeday, deze dag zal plaatsvinden op 17 oktober 2014. Dit is een speciale dag waarop kinderen iets knutselen voor hun ouders, verzorgers of leraren. De bedoeling is dat ze via deze weg de mensen kunnen bedanken voor wat diegene altijd voor hen doet. Omdat er te kort is aan materialen hebben wij besloten om de kleurplaten en enveloppen te regelen zodat de kinderen iets moois kunnen knutselen. We hebben voor alle 8 klassen op de primary school kleurplaten geregeld, dit is voor ongeveer 430 kinderen. Op ons project hebben we een printing afdeling waar studenten in opleiding zijn, daar hebben we de kleurplaten en enveloppen laten afdrukken en laten maken. Een win, win, win situatie dus! Ze zijn er erg blij mee en iedereen is druk bezig met deze speciale dag. Aankomende maandag gaan we de kleurplaten en enveloppen overhandigen aan de klassen en samen met de kinderen iets moois in elkaar zetten voor diegene die zij graag willen bedanken.
Omdat er op het project erg veel gezongen en gedanst wordt is het leuk als wij de liedjes en dansjes ook kennen. We vinden het erg leuk om dit te leren en zijn druk bezig met oefenen. Hieronder een liedje wat we van Beatrice geleerd hebben en hier erg veel gezongen wordt. We zijn druk aan het oefenen, oefening baart kunst!
Baraka
1. Wageni wetu ni baraka
Twaneta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka
Refrein:
Ima ni baraka kutoka kwa mungvu
Kweri, kweri ni baraka
2. Wazazi wetu ni baraka
Twabeta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka
Refrein:
3. Watoto wetu ni baraka
Twaleta kwako ni baraka
uwapokee ni baraka
Refrein:
Ondanks al het bijzondere en moois wat ik hier mee maak, heb ik de laatste tijd ook moeilijke momenten. Soms kan ik me opeens heel erg rot voelen, misschien is dat wel omdat we hier ook heftige dingen mee maken die niet zo maar uit je gedachten gaan. Op dat soort momenten mis ik alles van thuis en gaan er zo veel gedachtes door mijn hoofd heen.. Ik besef me dan dat ik verlang naar alle kleine dingen van thuis, de dingen die ik eerst heel normaal vond. Niets is normaal en niks is vanzelfsprekend, alles heeft zo veel waarde dat is iets wat ik mee wil nemen voor de rest van mijn leven. Laten we allemaal kijken naar we wat wel hebben in plaats van wat we niet hebben.
Father Abel had een huisbezoek en hij vroeg of we mee wilde, toevallig waren we net klaar met wat voorbereidingen voor Gratitudeday en was er ruimte om mee te gaan. We gingen in een super gave Jeep naar de plek van bestemming. We reden vol gas op onverharde wegen met hele grote gaten in de weg, we zijn tijdens de autorit lekker heen en weer geschud! Toen we aankwamen, kwamen we op bezoek bij een man die verschrikkelijk ziek is, de man heeft diabetes en medicijnen zijn te duur om te kunnen veroorloven. Father Abel deed zijn dienst als priester, het was prachtig om te zien hoeveel hoop de mensen halen uit deze dienst. Ze hebben weer kracht om door te gaan en niet op te geven. In zulk soort situaties voel ik me erg machteloos, het was zó moeilijk om die man daar achter te laten.. Naast deze man zijn er nog zó veel meer mensen die in zo'n nare situatie leven. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat hebben wij het in Nederland toch goed!
Pfoeh wat maken wij hier veel mee.. iedere donderdag gaat er een Father naar de gevangenis toe om daar een dienst te geven voor de gevangenen. Father Bruno zou de dienst geven maar had daarvoor eerst nog een dienst bij een begrafenis, daar mochten we ook mee naar toe. We kwamen aan bij een plek waar mensen woonde, er waren ongeveer 200 mensen op de plek en wij kregen zit plekken toegewezen vlak naast de kist.. Het begin was erg ongemakkelijk omdat ik niet goed wist of ik nou moest lachen of normaal moest kijken. Iedereen was namelijk vrolijke liedjes aan het zingen en het voelde voor mij niet als een begrafenis, het leven van de man werd gevierd. Het is erg moeilijk om te omschrijven hoe het was en wat er allemaal gebeurde. De dienst was buiten, tussen een paar hutjes en onder oude zeilen, tussen door liepen kippen die op zoek waren naar eten en er was een moeder die haar kind voedde. Mensen zaten op plastic stoeltjes en sommige mensen zaten op de grond. In Nederland zijn we gewent om de oudere mensen op een stoel te laten zitten en de jeugd op de grond. Hier is dat omgekeerd, mensen gaan voor ons opzij en willen perse dat wij een goede plek hebben. Toen de dienst was afgelopen kwamen de mannen naar voren toe en droegen de kist naar een plek toe waar ze het gat gegraven hadden. Iedereen kwam om het gat staan en begon liedjes te zingen. Omdat Father Bruno bij de gevangenis moest zijn konden we niet blijven maar moesten we gaan. Terwijl ik druk bezig was met alle indrukken te laten bezinken van de begrafenis kwamen we alweer aan bij de gevangenis. Op het terrein van de gevangenis is een kerk en daar gingen we naar toe, het is geen kerk zoals we in Nederland gewent zijn maar het is eigenlijk een houte hut. Alle gevangenen stonden al in rijtjes in de kerk en waren liedjes aan het zingen, we kregen een plek voorin aangewezen. Alle gevangenen hadden een echt boevenpak aan met zwart witten strepen, het was erg indrukwekkend om mee te maken. Aan de buitenkant zaten drie bewakers met grote pistolen om hun schouders heen. Gek genoeg voelde ik me niet onveilig maar hing er een hele veilige sfeer. Ze willen graag dat we nog een keer terug komen en dan mogen we echt binnen in de gevangenis kijken hoe het eruit ziet.
''Diepgaande ervaringen, ook moeilijke maken je sterker''
-
02 Oktober 2014 - 20:40
Lianne:
Weer leuk om te lezen! -
02 Oktober 2014 - 21:09
Wim Stas:
Jessy zoals je alles schrijft en verwerkt, ook als je je soms rot voelt maakt duidelijk dat je sterk in je schoenen staat. Het is daar dan ook een heel andere wereld dan die we hier hebben, met al onze luxe en ontevredenheid. Ik weet dat jullie daar alles zullen doen om wat geluk te brengen bij deze mensen.
Koester alle momenten van geluk maar ook van verdriet, deze zullen je veel steun geven als je weer in de bewoonde wereld terug bent.
Veel wijsheid voor jullie en kijk wel goed uit.
Groetjes ome Wim.
-
02 Oktober 2014 - 21:18
Rene:
Hee Jess!
Super leuk om die verhalen te lezen en zeker voor jou om mee te maken!
Geniet er nog van met Anita -
02 Oktober 2014 - 21:42
Miranda Hooghuis:
Jij kan zo prachtig schrijven dat ik helemaal t gevoel heb er bij te zijn!!
Wat heb ik een bewondering voor jou,dit avontuur nemen ze jullie nooit meer af!!
Had van mezelf nooit verwacht dat ik met zoveel interesse zou lezen...en die verdrietige momenten mogen er zijn hoor..Je bent een prachtige ziel xxx -
03 Oktober 2014 - 01:33
Gerrie Benschop:
Hoi Jessy,
Wat indrukwekkend allemaal.
Natuurlijk zul je moeilijke momenten hebben, kan niet anders met wat je allemaal meemaakt en het besef wat je mist.
Maar je bent nu al een veel rijker mens als ooit te voren.
Ga zo door, vooral met je mooie verslagen. we leven met je mee.
ook genieten we van je mooie foto's, waarop we ook het plezier zien.
Liefs Gerrie -
03 Oktober 2014 - 04:14
Salima:
Hi Jessy,
Ik lees met veel plezier jouw reisverhalen. Heel erg inspirerend!
Kan me ook voorstellen dat je soms moeilijke momenten hebt, maar dat is heel normaal om te hebben in zo'n omgeving! Ik weet zeker dat je over een tijdje heel makkelijk om kunt gaan met moeilijke momenten...het is een leerproces:)
Wens je veel plezier en ik kijk uit naar je volgende verhalen!
XX
Salima -
03 Oktober 2014 - 10:01
Dorothé Feuth:
Lieve Jessy,
Wat een evaringen, zoo mooi, zo indrukwekkend .
Wat een belevenis enemoties. Wat fijn dat Beatrice zo lief is.
Geef je haar een dikke knuffel, ik heb zo veel respect voor haar.
Fijn dat je zoveel kan doen voor die mensen en ik begrijp zo goed dat je het ene moment je zo gelukkig voelt en en andere moment het moeilijk hebt. ( dat heb ik ook).
Tranen stromen over mijn wangen als ik je verhaal lees en je foto's zie. Ik ben super trots op je
Succes met je lessen voor al je kinderen(:.
Zo mooi wat jullie met je geld gaan doen, super!!
Heel veel liefs, xxxxx -
03 Oktober 2014 - 11:56
Jos Van Moorst:
Goh Jessy, wat een ervaringen en wat veel verschillende emoties heb je daar bij. Dit verrijkt je leven en als je dan weer in onze over bevoorraadde supermarkt kijkt, krijg je een ongemakkelijk gevoel bij al die overdaad.
Toe wij er waren liepen de gevangenen ook in hun streepjes pak in de bananenplantage werk te doen onder bewaking, een vreemde situatie is dat voor ons omdat wij ons hierbij heel onveilig zouden voelen.
Geniet van alle hartelijkheid en het mooie land.
Groeten, Jos -
03 Oktober 2014 - 15:02
Kees Streefkerk:
Van je luxe leventje in Nederland naar de derde wereld in Kenia.
Na je verhalen ga ik mijn zoon vertellen dat hij ook zelf hulp kan bieden in Afrika, in plaats van geld doneren tijdens een collecte. Maar ja maanden zonder Heineken uit de tap, Marlboro, Feyenoord, MacDonald, hagelslag en drop, dat gaat hij niet redden!! Afzien is volgens mij niet echt zijn ding, maar ik kan mij vergissen. Zou goed zijn dat meer jongeren een initiatief nemen zoals jullie. Ik kan mij goed voorstellen dat jullie ook afzien omdat je regelmatig door iedereen op de voorgrond wordt geplaatst terwijl je dat eigenlijk niet wilt. Maar het is ook weer niet beleefd om te weigeren. Je wordt een soort kameleon.
Je vertelt in je laatste verslag dat jullie op een terras een dubbele cheeseburger hebben gegeten met livemuziek en een waterval op de achtergrond. Kijk en dat hebben ze hier bij MacDonald nou weer niet. Dus toch eigenlijk weer wel een soort luxe die jullie de rest van je leven niet zullen vergeten. Ook fantastisch dat je het thuisfront zo kunt informeren. Dat was tot voor kort eigenlijk niet mogelijk. In plaats van een krakende telefoonlijn van vroeger en de foto’s achteraf, mogen we nu haast live meegenieten. Mooi toch !! Veel plezier meiden en keep up the good work.
-
04 Oktober 2014 - 15:41
Pauline Delforterie:
Lieve Jessy,
Wat een mooi verhaal weer, ik word er stil van wat bijzonder allemaal.
Blijf vooral genieten van alle mooie momenten.
Liefs Pauline -
06 Oktober 2014 - 18:23
Fred Hekkenberg:
Hoi Jessy, het is me eindelijk gelukt om op je site te komen.
Jouw verhalen klinken fantastisch!
Ik weet van heel dichtbij dat je een dergelijke ervaring nooit meer zult vergeten en een diepe indruk zal achter laten.
Wel even iets anders dan als toerist in het rond gereden te worden.
Ik kijk uit naar nieuwe verhalen.
Geniet van alles, ontdek die andere wondere wereld en pas goed op jezelf.
Fred
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
