Diepgaande ervaringen

Na een paar keer uitstel gingen we naar Thika toe. Anita en ik keken er allebei erg naar uit omdat we er veel van gehoord hadden. Natuurlijk gingen we weer met de ''matattu'', eenmaal in Thika kwamen we aan in een prachtige omgeving. Watervallen, typische Afrikaanse hutjes en fijne mensen. Giovanni vertelde ons dat de plek waar wij waren een lange tijd geleden alleen voor blanke mensen was, mensen die in dit land wonen mochten daar dus gewoon niet komen, bizar! Na een kleine mooie wandeling gingen we op een terrasje zitten. Wat hebben we daar genoten! We zagen de menukaart, keken elkaar aan en twijfelde geen moment.. het werd een dubbele cheeseburger, mmm. Daar zaten we dan met onze cola, cheeseburgers, Afrikaanse live muziek op de achtergrond, en als klap op de vuurpijl uitzicht op de geweldig mooie waterval! Een prachtige dag, dit is zeker een plek waar we nog vaker naar terug willen.

Beatrice had ons uitgenodigd om te komen kijken in haar huisje, natuurlijk wilde we dit graag zien! We liepen naar Makuyu toe en toen kwam er een jongetje aangerend, het jongetje was de kleinzoon van Beatrice en liep met ons naar de plek toe waar ze woonden. Toen we aankwamen wist ik niet wat ik zag WOW. Ze liet ons vol trots haar huisje zien, dit was niet groter dan 3 bij 4 meter. Hier woonde ze met haar familie. Ondanks dat ze bijna niets hebben ging gaf ze ons drinken en ging ze speciaal voor ons een eitje bakken, heerlijk. Het is bijzonder om te zien hoe gelukkig de mensen hier zijn met vrijwel niets.. Dit zijn dingen waar we in Nederland nog iets van kunnen leren. Iedereen is welkom, iedereen begroet je, het zijn zulke warme mensen terwijl deze mensen moeten overleven. Diep, diep respect voor mensen zoals onze Afrikaanse mammie Beatrice.

Ons eerste sponsorgeld (€ 7,-) hebben we uitgegeven aan kleurplaten en enveloppen voor Gratitudeday, deze dag zal plaatsvinden op 17 oktober 2014. Dit is een speciale dag waarop kinderen iets knutselen voor hun ouders, verzorgers of leraren. De bedoeling is dat ze via deze weg de mensen kunnen bedanken voor wat diegene altijd voor hen doet. Omdat er te kort is aan materialen hebben wij besloten om de kleurplaten en enveloppen te regelen zodat de kinderen iets moois kunnen knutselen. We hebben voor alle 8 klassen op de primary school kleurplaten geregeld, dit is voor ongeveer 430 kinderen. Op ons project hebben we een printing afdeling waar studenten in opleiding zijn, daar hebben we de kleurplaten en enveloppen laten afdrukken en laten maken. Een win, win, win situatie dus! Ze zijn er erg blij mee en iedereen is druk bezig met deze speciale dag. Aankomende maandag gaan we de kleurplaten en enveloppen overhandigen aan de klassen en samen met de kinderen iets moois in elkaar zetten voor diegene die zij graag willen bedanken.

Omdat er op het project erg veel gezongen en gedanst wordt is het leuk als wij de liedjes en dansjes ook kennen. We vinden het erg leuk om dit te leren en zijn druk bezig met oefenen. Hieronder een liedje wat we van Beatrice geleerd hebben en hier erg veel gezongen wordt. We zijn druk aan het oefenen, oefening baart kunst!

Baraka

1. Wageni wetu ni baraka
Twaneta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka

Refrein:
Ima ni baraka kutoka kwa mungvu
Kweri, kweri ni baraka

2. Wazazi wetu ni baraka
Twabeta kwako ni baraka
Uwapokee ni baraka

Refrein:

3. Watoto wetu ni baraka
Twaleta kwako ni baraka
uwapokee ni baraka

Refrein:

Ondanks al het bijzondere en moois wat ik hier mee maak, heb ik de laatste tijd ook moeilijke momenten. Soms kan ik me opeens heel erg rot voelen, misschien is dat wel omdat we hier ook heftige dingen mee maken die niet zo maar uit je gedachten gaan. Op dat soort momenten mis ik alles van thuis en gaan er zo veel gedachtes door mijn hoofd heen.. Ik besef me dan dat ik verlang naar alle kleine dingen van thuis, de dingen die ik eerst heel normaal vond. Niets is normaal en niks is vanzelfsprekend, alles heeft zo veel waarde dat is iets wat ik mee wil nemen voor de rest van mijn leven. Laten we allemaal kijken naar we wat wel hebben in plaats van wat we niet hebben.

Father Abel had een huisbezoek en hij vroeg of we mee wilde, toevallig waren we net klaar met wat voorbereidingen voor Gratitudeday en was er ruimte om mee te gaan. We gingen in een super gave Jeep naar de plek van bestemming. We reden vol gas op onverharde wegen met hele grote gaten in de weg, we zijn tijdens de autorit lekker heen en weer geschud! Toen we aankwamen, kwamen we op bezoek bij een man die verschrikkelijk ziek is, de man heeft diabetes en medicijnen zijn te duur om te kunnen veroorloven. Father Abel deed zijn dienst als priester, het was prachtig om te zien hoeveel hoop de mensen halen uit deze dienst. Ze hebben weer kracht om door te gaan en niet op te geven. In zulk soort situaties voel ik me erg machteloos, het was zó moeilijk om die man daar achter te laten.. Naast deze man zijn er nog zó veel meer mensen die in zo'n nare situatie leven. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat hebben wij het in Nederland toch goed!

Pfoeh wat maken wij hier veel mee.. iedere donderdag gaat er een Father naar de gevangenis toe om daar een dienst te geven voor de gevangenen. Father Bruno zou de dienst geven maar had daarvoor eerst nog een dienst bij een begrafenis, daar mochten we ook mee naar toe. We kwamen aan bij een plek waar mensen woonde, er waren ongeveer 200 mensen op de plek en wij kregen zit plekken toegewezen vlak naast de kist.. Het begin was erg ongemakkelijk omdat ik niet goed wist of ik nou moest lachen of normaal moest kijken. Iedereen was namelijk vrolijke liedjes aan het zingen en het voelde voor mij niet als een begrafenis, het leven van de man werd gevierd. Het is erg moeilijk om te omschrijven hoe het was en wat er allemaal gebeurde. De dienst was buiten, tussen een paar hutjes en onder oude zeilen, tussen door liepen kippen die op zoek waren naar eten en er was een moeder die haar kind voedde. Mensen zaten op plastic stoeltjes en sommige mensen zaten op de grond. In Nederland zijn we gewent om de oudere mensen op een stoel te laten zitten en de jeugd op de grond. Hier is dat omgekeerd, mensen gaan voor ons opzij en willen perse dat wij een goede plek hebben. Toen de dienst was afgelopen kwamen de mannen naar voren toe en droegen de kist naar een plek toe waar ze het gat gegraven hadden. Iedereen kwam om het gat staan en begon liedjes te zingen. Omdat Father Bruno bij de gevangenis moest zijn konden we niet blijven maar moesten we gaan. Terwijl ik druk bezig was met alle indrukken te laten bezinken van de begrafenis kwamen we alweer aan bij de gevangenis. Op het terrein van de gevangenis is een kerk en daar gingen we naar toe, het is geen kerk zoals we in Nederland gewent zijn maar het is eigenlijk een houte hut. Alle gevangenen stonden al in rijtjes in de kerk en waren liedjes aan het zingen, we kregen een plek voorin aangewezen. Alle gevangenen hadden een echt boevenpak aan met zwart witten strepen, het was erg indrukwekkend om mee te maken. Aan de buitenkant zaten drie bewakers met grote pistolen om hun schouders heen. Gek genoeg voelde ik me niet onveilig maar hing er een hele veilige sfeer. Ze willen graag dat we nog een keer terug komen en dan mogen we echt binnen in de gevangenis kijken hoe het eruit ziet.

''Diepgaande ervaringen, ook moeilijke maken je sterker''